‘Je moet schrijven’, zei ze. Ja, dat weet ik. Of dat voel ik ook. Al een tijdje. Maar ik schrijf niet. Af en toe een aantekening, een gedachte en soms een boodschappenlijstje. Er zijn verhalen in mij die eruit willen. Die geschreven willen worden. Die misschien wel geschreven moeten worden. Of die allang geschreven zijn en alleen nog letters nodig hebben. Losse verhalen die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben maar toch helemaal in elkaar verweven zijn.

Die verhalen gaan over liefde. Eigenlijk gaan ze zelfs over Liefde. Dat is misschien wel het oudste verhaal. Door miljoenen al verteld in heel veel verschillende talen, woorden, zinnen. Met perspectieven, concepten, ideeën. Mijn verhaal gaat ook over Liefde. De alles omvattende, scheppende, vernietigende kracht van Liefde. Waar tijd en ruimte geen plek hebben. Waar een verhaal geen woorden heeft, alleen bewegende energie in kleur en geluid. Een soort gouden hmmmmmmm. Een in- en een uitademing. Eén tegelijk. Alles tegelijk.

Er zijn er die zeggen dat er verschillende soorten ‘liefde’ zijn. Het soort dat je kan voelen voor een kind, het soort dat je kan voelen voor een partner, voor een vriend of vriendin, voor een dier, voor een plant of voor een gebakje. Dat is niet het soort waar dit over gaat. We hebben als mensen vaak de neiging om zaken te categoriseren. In een hokje met een label erop. Dan blijft het overzichtelijk. Behalve de hokjes en de labels houden we ook van lineaire en hiërarchische processen. Dus een stapel dozen met een sticker erop wat het is en dan ook nog geplaatst in volgorde van belangrijkheid. Het liefst de belangrijkste doos boven op. Ons ‘systeem’ raakt vaak ontregeld als er gerommeld wordt met de dozen, als er dingen voorkomen die niet in één doos passen òf als we geconfronteerd worden met zaken die alle dozen overstijgen. Hoewel er mensen zijn die voor die zaken ook een doos hebben; een grote doos met ‘spiritualiteit’ op het label. Wellicht zwevend boven de andere dozen. Maar nog steeds in een doos.

Ik begon een half jaar geleden aan een coach traject, met de passende titel ‘This is it`. Ik ben al jaren en jaren ( dat heb je met mensen van een zekere leeftijd ) bezig op het vlak van zelf ontwikkeling, ontplooiing , studie en de Zoektocht naar.... ja, naar wat eigenlijk? Geluk, Voldoening, Perfectie, Kennis, Rijkdom, Verlichting ? Ik heb gelezen, gebeden, gemediteerd, nog meer gelezen, geleerd, diploma`s gehaald, certificaten gehaald, nog meer gelezen, nog meer gemediteerd. En elke stap die mij vooruit leek te brengen bracht me tegelijkertijd 2 stappen achteruit. Ik ging leren over verschillende systemen ( reiki, mindfulness, NLP, chakra's, neuro wetenschappen, religies, filosofieën etc.) om met mijn eigen systeem te kunnen werken. Ik wilde ook ALLES doen om zelf een goede coach te kunnen zijn maar al gauw kwam ik er achter dat hoe meer ik leerde, hoe minder ik leek te weten en hoe onzekerder ik werd. Tevens kwam de realisatie dat ik eigenlijk diep van binnen aan het proberen was om een ‘goed mens’ te zijn. En het schokkende inzicht dat ik mezelf blijkbaar niet zag als een ‘goed mens’ en dat mijn zoektocht me steeds verder daarvan af had gebracht. ‘This is it’ beloofde dat ik na het traject op kan houden met zoeken, dat ik beter bij m'n intuïtie kan, dat ik rust heb en zelfvertrouwen om mijn eigen krachten te zien, voelen en er naar te gaan leven.

Gister had ik mijn op één na laatste sessie. Janneke zei; ‘je moet schrijven’.

Het traject is zo transformerend gebleken. Er is niks lineair aan dit traject. Geen dozen met labels. Geen hiërarchische toestanden. Elke sessie is een verklaring van Liefde. Liefde met een hoofdletter. De Liefde die schept en ook vernietigt. De Liefde die licht is en ook ruimte heeft voor schaduw. Liefde die mijn hart verwarmt en mijn vlam heeft aangestoken. Liefde die me vasthoudt én die me een welverdiende trap onder m`n kont geeft. Ik zou willen zeggen dat ik nu nergens ‘meer last van heb’, dat alles aan mijn lijf perfect werkt, dat er bakken met geld binnenkomen en dat er alleen nog maar goede dingen gebeuren in mijn leven. Dit is natuurlijk niet helemaal waar. Er zijn nog steeds onderwerpen die mijn aandacht nodig hebben en er zijn altijd emoties die gevoeld mogen worden. Ik denk zelfs dat er een relatie is tussen de hoeveelheid Liefde (= Licht ) die je kunt houden in je systeem en de schaduw die dat automatisch met zich mee brengt. Wat is dan het grootste verschil?



Ik ben gestopt met zoeken. Ik voel dat ik een ‘goed mens’ ben met een prachtige ziel en een unieke expressie van deze ziel. Ik voel dat ik te groot ben om in een doos te stoppen en dat de letters van het alfabet niet toereikend zijn om er een passend label op te plakken. Ik voel dat ik een magische schepper ben van mijn eigen realiteit en op de plek waar heel veel Angst huisde, is nu een Gouden Hart aanwezig.  Ik voel Liefde. Heel veel Liefde.

En ik heb geschreven.