Mijn hele leven heb ik gezegd dat ik bang ben voor paarden. Dat was ik ook. Dacht ik dan.

Toen ik ongeveer 7 ( kan ook 8 of 9 jaar zijn) jaar was ben ik gebeten door een valse pony. Het was een hele nare ervaring. Het beestje beet me in mijn dijbeen ( wat toen nog een dijbeentje was :-) en het was dik, open en heeeeeel erg blauw en paars. De afdruk van zijn tanden was ook te zien.

Dit is de herinnering waar ik jaren mee gelopen heb. Nu ben ik daarna niet heel vaak in aanraking geweest met paarden maar als het ooit ter sprake kwam dan zei ik altijd; brr, ik ben echt heel bang voor paarden, dat is m`n jeugdtrauma, riep ik er dan achteraan. Omdat ik nooit een reden heb gehad om hier iets mee te doen is dit het verhaal gebleven.

Fast forward naar bijna 50 jaar verder. We zijn een weekendje weg en logeren op het terrein waar ook een paardenstal is. De eigenares vertelt ons met veel passie over haar paarden en wat een bijzondere beesten het zijn. Ik vertel haar mijn geijkte `ik ben heel bang voor paarden` verhaal en daarmee lijkt de kous af. 

De volgende dag lopen we een aantal keren langs de stal. Er staat een paardje met zijn hoofd naar buiten nogal dringend naar me te hinniken. Alsof hij me roept. Dat kan ook zeker mijn verbeelding geweest zijn maar het begon wel een beetje te kriebelen. Figuurlijk dan. Misschien kan ik dit paardje wel even aaien. Gewoon om te proberen. Een beetje uitdagen van mijn angst. Inmiddels heb ik met tientallen mensen gewerkt die angst uitdaagden en overwonnen. Ik vond zelf dat ik niet achter kon blijven. Ik vraag Miranda, de eigenares van de paarden, of ze het okay vindt om samen met mij de paardjes te aaien.  

We staan samen voor de stal. Nu zijn er 2 paarden die hun hoofd naar buiten steken en uitnodigend hinniken. Ik voel veel emotie en ik moet ook huilen. Ik voel me een kind. Mijn volwassen ik is eigenlijk niet eens bang, merk ik. Ik doe een stap naar voren en aai één van de paardjes boven op zijn hoofd. Ik voel Miranda haar hand op mijn rug en dat is fijn. Er komt van alles los in mijn systeem. Het paard helpt mij om de energie van al mijn emoties te voelen en te laten stromen. Na een paar minuten is het ‘klaar’ en beginnen de paardjes de aandacht te trekken van Miranda. Het blijkt tijd voor ze om naar buiten te gaan.

Ik voel me veel lichter en ook een beetje in de war. Wat was dit nou? Ik voelde wel heel veel maar eigenlijk helemaal geen angst voor dat beestje. Niet zoals ik angst zou omschrijven, in ieder geval. Onderweg naar huis, in de auto kwam het ineens allemaal terug; ik werd inderdaad gebeten door een pony. De rest van het verhaal had ik blijkbaar in een laatje opgeborgen. Het laatje stond nu wagenwijd open; ik was op zomerkamp. We ging naar een pony park en daar werd ik dus gebeten. Het was van dusdanige ernst dat ik naar het ziekenhuis moest en ook een tetanusinjectie nodig had. Omdat ik op zomerkamp was, waren mijn ouders hier niet bij aanwezig. Tegenwoordig zouden mijn ouders direct op de hoogte worden gebracht maar eind jaren `70 werkten dat soort dingen heel anders.

Ik was dus ‘alleen’ en wat er onder mijn zgn ‘angst voor paarden’ zat was een enorme angst om alleen en verlaten te zijn. Een bekend thema, wat ik al op heel veel verschillende manieren geheeld en getransformeerd heb. Deze gebeurtenis was in de kelder van mijn onderbewustzijn zoek geraakt en bedolven onder ‘ik ben bang voor paarden’ wat misschien een overzichtelijkere angst is die je uit de weg kunt blijven gaan zonder veel gevolgen. Gewoon paarden vermijden en dan is er niks aan de hand. Easy...

Het lastige met dit soort dingen is dat je het nooit helemaal succesvol weg kunt drukken. De imprint is aanwezig, ook al zit ie, onder allemaal andere zaken, verstopt in de kelder. Mijn idee is dat het bewust worden van de ervaring en het daarna helemaal volledig doorvoelen een goede strategie is om, in dit geval, de angst te transformeren. In mijn geval werd dit proces versneld door de aanwezigheid van het paard en zijn bereidheid dit naar mij te spiegelen en het samen met mij te ‘verwerken’.

Het verhaal is los uit mijn systeem en de sporen van de imprint zijn niet langer voelbaar. Het bekende gezegde ‘Je weet niet wat je hebt totdat het weg is’ geldt ook voor dit soort dingen. Als je tientallen jaren met iets rondloopt dan voel je dat niet meer. Het is ‘normaal’. Na deze sessie voel ik me kilo`s lichter, ook de wereld lijkt lichter. Ik voel me dankbaar en ik voel heel veel liefde voor dat kleine paardje met zijn harde gehinnik.  

Ik voel me erg verbonden met het paard. Hij doet eigenlijk hetzelfde werk als ik. Als ik met cliënten werk dan voel ik ook dat het mijn taak is om te spiegelen en vervolgens de ruimte te creëren waarin het voor de ander veilig voelt om te zijn met wat het dan ook is wat zich aandient. Ik heb er geen oordeel over en dat maakt dat het voor de ander makkelijker wordt om het te kunnen doorvoelen voordat het losgelaten kan worden.

Dit verhaal herinnert ons eraan dat angsten vaak diepere wortels hebben dan we beseffen. Het bewust worden van deze onderliggende emoties en ze onder ogen zien, kan ons helpen om ze te overwinnen. Soms hebben we een spiegel nodig, een veilige ruimte, of zelfs een bijzonder paard om ons te begeleiden op deze reis van zelfontdekking en genezing.